tor voor chroniciteit zijn omdat ze botst met
de medische verwachtingen van het gezin en
de rigiditeit van het systeem versterkt.
Tijdens een consultatie voor onverklaarbare
symptomen (8) geven de meeste patiënten
meteen psychosociale pisten aan. Als deze
pistes niet verder worden verkend, wordt de
patiënt bevestigd in zijn onbewuste verwach-
tingen: het symptoom is medisch.
De therapeut, die in zijn eigen familie ook
moeilijkheden heeft gekend, heeft gepro-
beerd haar te verzorgen. Hij kan zijn eigen
referentie en zijn emoties gebruiken om dit
te rigide systeem te mobiliseren of te versoe-
pelen. Wat op dat moment naar boven komt,
is niet `de' waarheid maar `een' waarheid,
die de patiënt, zijn familie, de therapeut en
zijn eigen familie samen construeren. Deze
waarheid is operationeel: met deze waarheid
wordt gewerkt. Als de patiënt een andere
therapeut zou zien, zou dit wellicht anders
zijn uitgedraaid. Het belangrijkste is dat de
patiënt zin vindt in deze waarheid, erin slaagt
om de complexiteit van wat hem overkomt te
bevatten en zich ervan te bevrijden.
boom van de patiënt over 3 generaties, reke-
ning houdend met de moeilijke gebeurtenissen
en de relaties tussen de verschillende familie-
leden.
Via het genogram kunnen we de bepalende
derden, de confl icten en de pijnlijke gebeurte-
nissen in kaart brengen, die de patiënt tracht
los te laten zonder dat hij ze heeft geïntegreerd.
rijk omdat het probleem zich manifesteert
via een lichamelijk symptoom. Het ant-
woord moet dus van het lichamelijke ko-
men. De patiënten zullen zeer weigerachtig
zijn om zich verbaal uit te drukken maar wel
aanvaarden om zich op een andere manier
uit te drukken.
gen, lichamelijke technieken. Persoonlijk werk
gave zijn van het gezin zoals elk gezinslid het
zich voorstelt. Ik vraag om het gezin voor te
stellen zoals het nu is, zoals het binnen 10 jaar
zal zijn en zoals het 10 jaar geleden was. Dit doe
ik om de stopzetting van de tijd te verkennen.
De vertrouwensrelatie met de therapeut moet
sterk genoeg zijn en het gezin moet ook worden
gerustgesteld in de angst voor een breuk.
mand die belangrijk voor hem is. Hij kan
net als de patiënt deel uitmaken van de ver-
strengeling. Hij kan ook de bepalende derde
van het gezin zijn. Het is dus belangrijk dat
je van hem een bondgenoot maakt in de
systeemtherapie noemen we dit de cothera-
peut. De moeder van een jonge acnepatiënt,
het niet verdragen dat je haar uitsluit door
haar buiten te zetten en, erger nog, symbo-
lisch haar plaats inneemt als je een vrouw
bent. Ze zal je al snel bombarderen tot een
slechte arts en haar heil ergens anders zoe-
ken. Maar als je de moeder aanvaardt als
cotherapeut en haar bevestigt in haar lief-
de voor haar zoon en haar wil om goed te
doen, zal ze je later voorstellen om de zoon
zelfstandiger te maken, aanvaarden. Het
therapeutische systeem dat je met hen hebt
opgebouwd, kan minder rigide zijn dan het
aanvankelijke gezinssysteem.
Samenvattend kunnen we zeggen dat deze
aanpak het mogelijk maakt om rekening te
houden met de verboden, de onbewuste
mythe van eenheid tot elke prijs en de angst
voor het uiteenvallen van het gezin. Door
gezinstherapie zal de patiënt(e) zich hiervan
kunnen bevrijden zonder het ondraaglijke
gewicht te moeten torsen van de overschrij-
ding van de regel van trouw aan het gezin.