een opname, kenmerken die niet echt compatibel waren met
de methodologie van de studie. de behandeling van benigne pa
roxismale houdingsduizeligheid berust meer op fysiotherapie dan
op een farmacologische aanpak. tot slot worden ook de patiën
ten uitgesloten met de hypothese van een aandoening of evene
ment die de levensverwachting bedreigen. de meeste patiënten
die in de studie werden opgenomen, hadden al maanden of jaren
duizeligheid. twee derde werd al behandeld.
narizine 20mg/dimenhydrinaat 40mg (Arlevertan
pie, 3x/d, gedurende 28 dagen. de doeltreffendheid werd be
paald met de visuele analoge schaal. een evaluatie vond plaats
bij de inclusie, na 1 week en 4 weken. de patiënten moesten
12 symptomen beoordelen zoals instabiliteit bij het wandelen,
duizeligheid bij houdingsveranderingen of een draaierig gevoel.
Ze moesten daaraan een cijfer van 0 tot 4 toekennen naargelang
van de ernst. Vervolgens werd een gemiddelde score bepaald
door de twaalf scores op te tellen en het verkregen getal door
12 te delen. Het belangrijkste evaluatiecriterium was de gemid
delde score na week 4. in de studie werden 182 patiënten op
genomen van wie 177 evalueerbaar waren. de demografi sche
en klinische kenmerken waren vergelijkbaar in de drie groepen.
de verdeling volgens de oorsprong van de duizeligheid was
als volgt: perifere oorzaak 29,1%, centrale oorzaak 16,5% en
gemengde oorzaak 54,4%.
Arlevertan
toegediend (Figuur 1).
onder Arlevertan
week 4. ongeveer 80% van de patiënten die met de combina
tie werden behandeld, vertoonde discretere duizeligheid of was
asymptomatisch na week 4 (MVs lager of gelijk aan 0,5), terwijl
dat slechts voor de helft van de met monotherapie behandelde
mensen het geval was. ook dat verschil was signifi cant. Aan het
einde van de vier weken behandeling zei 74,6% van de mensen
die de vaste combinatie had gekregen dat ze een grote of heel
grote verbetering hadden vastgesteld tegenover 63,4% van de
mensen die cinnarizine hadden gekregen en 43,8% van de men
sen die met dimenhydrinaat behandeld waren. de vegetatieve
symptomen zoals nausea, braken, transpiratie en tachycardie wa
ren ook aanzienlijk verbeterd en droegen bij tot een snel herstel
van de levenskwaliteit van de patiënt. de houdingstests waren
ook verbeterd.
werkingen werd vastgesteld met Arlevertan
een combinatiebehandeling, twee in de groep met dimenhy
drinaat. Alle andere bijwerkingen werden als licht of matig ge
kwalifi ceerd. een dosisaanpassing was niet nodig. de frequentst
gerapporteerde bijwerkingen waren somnolentie en hoofdpijn.
Ze traden op met de comparators. Meer dan 95% van de
patiënten van elke groep vond dat de tolerantie `heel goed' of
`goed' was.
duizeligheid snel vermindert, ongeacht of de vestibulaire disfunc
tie van perifere of centrale oorsprong is. de superioriteit van de
vaste combinatie in vergelijking met de monotherapieën komt tot
uiting in een sterkere daling van de symptoomscore voor vertigo
en een signifi cant hoger responspercentage, in overeenstemming
met de evaluatie door de patiënten en onderzoekers. die resul
taten werden vastgesteld in een moeilijk te behandelen populatie
omdat de duizeligheidssymptomen al enkele maanden of jaren
aanwezig waren en, in de meeste gevallen al tot een behandeling
hadden geleid. dat illustreert mee de toegevoegde waarde van
Arlevertan
1 week en na 4 weken onder Arlevertan
huisarts te raadplegen (1). de prevalentie stijgt met de leeftijd en
het spreekt vanzelf dat duizeligheid gepaard gaat met ernstige
morbiditeit zodra ze leidt tot vallen, langdurige immobilisatie en
chronische handicaps (2). een goede therapeutische aanpak is dus
erg belangrijk, zowel voor de patiënten als op maatschappelijk
vlak.
met onder andere het labyrint en de nervus vestibularis, en
een centraal compartiment met de vestibulaire kernen en hun
verbindingen met de formatio reticularis van de hersenstam, het
cerebellum en de cortex. Heel wat trauma's, aandoeningen of
degeneratieve processen kunnen duizeligheid veroorzaken en
de interacties van de twee netwerken maken dat in heel wat
gevallen duizeligheid tegelijkertijd een perifere en een centrale
component heeft (3).
vertigo: antihistaminica, zoals dimenhydrinaat, bepaalde calcium
antagonisten, zoals cinnarizine, histamineanalogen, anticholi
nergica, antidopaminerge antiemetica of benzodiazepines (4).
Arlevertan
dit geheel van therapeutische middelen: het heeft een dubbel
als centraal controleert. cinnarizine remt de calciuminflux in
de gladde spieren en verbetert de bloed en endolymfedoor
stroming (5). Het werkt dus vooral perifeer, op het labyrint.
dimenhydrinaat, een antihistaminicum met duidelijke anticholi
nerge eigenschappen, werkt daarentegen op het centrale niveau,
op de vestibulaire kernen van de hersenstam (6).
otogene duizeligheid, vestibulaire neuropathie, vertebrobasilaire
insufficiëntie en de ziekte van Menière (79). de superioriteit
van die combinatie ten opzichte van placebo is aangetoond (10).
in een recente studie werden de eerste observaties bevestigd.
daarin werd Arlevertan
was om aan te tonen dat de gecombineerde behandeling de
doeltreffendheid verhoogt en even goed verdragen wordt.
mensen met vertigo van perifere, centrale of gemengde oor
sprong. dat is een weergave van de situatie in de dagelijkse
praktijk. de intensiteit van de duizeligheid werd geëvalueerd
met behulp van een visuele analoge schaal gaande van 0 (geen
duizeligheid) tot 4 (heel intense duizeligheid). Alleen de mensen
met een score van minstens 2 en met abnormale posturale re
flexen en/of nystagmus werden opgenomen. de onderzoekers
beoordeelden de centrale, perifere of gemengde oorsprong.
de ziekte van Menière, benigne paroxismale houdingsduizelig
heid, calorische areflexie en duizeligheid die niet te maken had
met vestibulaire stoornissen vormden de exclusiecriteria. de
ziekte van Menière en vestibulaire neuropathie vereisen immers